Yoga Teacher Trainingsdag één in Goa begon met een Led class. Opluchting. Ergens op de website van de Teacher Training had ik iets gelezen over Mysore lessen. Ik had me voor de zekerheid maar op het ergste voorbereid: meteen op ochtend één met een jetlaghoofd ruim 60 Astangaposes herinneren en uitvoeren. Bij 35 graden in de schaduw.
Goa: Yoga morning practice @ sea
Maar nee: het was een door de docent geleide les waarbij zelfs de vinyasa’s tussen de zittende poses waren weggelaten. Ze gingen duidelijk niet meteen voor de the kill bij ons juffen (en die ene mannelijke deelnemer uit Bangalore) -in-wording.
Astanga Mysore ontdekte ik zo rond 2011, bij mijn yogaschool in Amsterdam. Op een ochtend was het me opgevallen dat wanneer ik behoorlijk vroeg in de morgen een yogales volgde, er toch een nóg vroegere les was geweest. Het gekke was, de groep die die les had gehad, kwam niet tegelijk naar buiten. Soms zat er wel een kwartier tussen de ene en de andere deelnemer. Als de deur even openging wanneer iemand de zaal verliet, hoorde ik een overweldigend gezucht en geadem in de yogaruimte, alsof er een enorme orgie plaatsvond.
Wat alle mensen die de zaal verlieten gemeen hadden: ze waren doorweekt van het zweet, ze droegen nauwelijks kleren (de mannen vaak alleen een klein sportbroekje), ze hadden bijna allemaal prachtige, afgetrainde lichamen en ze keken blij (soms op het zelfingenomene af) en moe.
Als we daarna de ruimte betraden voor de volgende les, voelde de lucht dik en warm, niet onaangenaam. De matten waren schoongemaakt, maar voelden soms nog klam aan. WTF was hier allemaal gebeurd?
Ik vroeg het na bij de receptie. Ik wilde ook wel zo’n zweetervaring en zo’n vergenoegde blik (en zo’n lichaam, maar dat hing misschien met elkaar samen). ‘Dat is Astanga Mysore style. Die kun je alleen volgen als je de Primary Series kent van het Astanga Vinyasa system. Er is namelijk geen docent bij die les leidt, alleen iemand die je helpt bij je eigen practice.’
Jaja. Ik snapte het niet helemaal en ik wist ook niet wat het woord Mysore nu betekende, maar m’n interesse was gewekt. Niet lang daarna greep ik m’n kans en breidde mijn ervaring als Hatha yogadocent uit met Astanga, door een voorbereidende Teacher Training Astanga te volgen.
En jawel: in vijf volle dagen leerde ik het intrigerende Astanga Vinyasa systeem kennen. Ik ontdekte hoe het systeem je mentaal uitdaagt en hoe snel je er fysiek sterk en flexibel van wordt. Na afloop van de cursus kregen we een geplastificeerde cheat sheet, met alle houdingen erop.
Toen was het op een heel vroege ochtend tijd voor My First Mysore. Met het cheat sheet in de tas ging ik naar de vroegste les die er was, die van 6.30. Toen ik binnenkwam, door die deur waar ik tot voor kort met mijn gebrekkige kennis niet werd toegelaten, waren er tot mijn verbazing al mensen bezig. Ze stonden allemaal helemaal voor in de zaal, met hun gezicht naar de muur. Sommigen prevelden het openingsgebed, dat ik inmiddels ook soort-van kende. Ik besloot dat ik als first timer beter helemaal achter in de zaal kon gaan staan. Dan kon ik afkijken en dan zag niemand dat ik nog niet alle houdingen beheerste.
Ik legde het geplastificeerde afkijkblaadje naast me en begon. Staand, vooraan de mat, in Samastiti. Na de zoveelste zonnegroet kwam de juf binnen. Een kleine, slanke, donkerharige vrouw, eind veertig, die van het type zachte-heelmeesters-maken-stinkende-wonden. Ik kende haar van de Teacher Training. Ze zou het vast leuk vinden me hier zo vroeg-fanatiek te zien staan. Het eerste wat ze deed was me berispen omdat ik mijn afkijkblaadje bij de hand had, zo werkte het niet: ‘Je doet de houdingen uit je hoofd totdat je vastloopt. En dat is dan je practice voor die dag. Dit leidt veel te veel af en zo leer je het nooit.’ Ze lachte er niet bij. Ik was verbaasd: hoe moest ik nou nu alles al uit mijn hóófd kennen..?
‘Maar…’ stamelde ik, ‘ik wilde vandaag juist de tijd nemen om de hele training van anderhalf uur…’ Ze onderbrak me: ‘Dit is géén training. Dit is een práctice.’ Fout twee, in nog geen minuut tijd. Ik was voorlopig even uitgeja-maard, zeker omdat het nog geen zeven uur ’s ochtends was en ik nog niet eens koffie op had.
Ik vervolgde mijn eh, practice. Na de Janu Sirsasana had ik geen idee meer wat er precies volgde, dus ik besloot te beginnen aan de serie afsluitende houdingen. Iets met een lotushouding waarbij je voorover buigt, meende ik me te herinneren. Ik begon. De kleine juf was er als de kippen bij. ‘Ben je ongesteld?’ vroeg ze streng. ‘Eh nee,’ stamelde ik. De juf vervolgde: ‘Dan begin je nu eerst met de schouderstand.’ O ja. Ik zag in gedachten de serie voor me en begon met een hoofdstand. Ze stond weer in twee tellen naast me. ‘Dit is geen schouderstand.’
Wat volgde was een grote chaos aan goedbedoelde pogingen van mij en correcties van de juf. Na een half uur zwoegen mocht ik eindelijk gaan liggen in de ontspannende Savasana, flink teleurgesteld in mezelf en woest op de juf, die die me op zijn minst wat credits had mogen geven voor het feit dat ik daar om zes uur dertig had gestaan.
Het duurde even voor ik naar een volgende Mysore ging. Daar leerde ik dat voor in de zaal beginnen heel logisch was, omdat je dan rustig achterin kon gaan liggen als je klaar was voor Savasana. Ik leerde dat je insmeren met bodyolie voor de les niet hielp bij het stabiel op de mat blijven staan. En ik leerde ook dat het zinnig is om je voor te bereiden op een les, als op een klein examen, omdat je anders vastloopt en je telkens de juf moet storen om te vragen welke houding er ook alweer volgt. Zonde van je tijd en concentratie.
Ik heb ontdekt dat Mysore kan helpen om nog meer dan bij een Led class in jezelf te keren en je eigen beperkingen rustig te onderzoeken. Omdat iedereen een ander tempo volgt, is het ook een training in focus, in Pratyahara (waarbij je probeert om je niet af te laten leiden door alles wat er om je heen gebeurt. Nee, dus ook niet door die gespierde docent in heel klein trainingsbroekje).
Léuk vind ik het nog niet – maar misschien is dat ook wel nooit de bedoeling geweest van Mysore. Des te groter de voldoening als het voorbij is. Die zelfingenomen glimlach na afloop heb ik mezelf dan ook inmiddels volledig eigen gemaakt.
