Ik heb de Lonely Planet van Goa. Ik heb m’n vliegticket. Ik heb ook de inentingen (mijn huisarts: ‘Je hebt mazzel, we hebben nog een voorraadje buiktyfus, dus kom maar snel langs’). Nu dat visum nog.
Weken stond het op m’n lange to do-lijst, in steeds grotere letters, maar nog steeds als een van de weinige acties nog niet doorgestreept. ‘VISUM!’ Het leek me een klusje van niks, desnoods kocht ik het toch gewoon op Goa-airport? Maar toch. Ergens wist ik dat er iets mee was. Zoals met alles rondom India.
Biometrie
’s Ochtends rondde ik een artikel af en toen moest het. Visum. Ik begon te speuren op diverse viusm-sites en kwam er niet uit. Bellen naar een visumbureau. ‘Mevrouw, u weet dat u voor een visum voor India naar het BSL moet voor biometrie?’ Nu ben ik best thuis in de Nederlandse taal. Ik hield zelfs ooit een persoonlijk woordenboekje met rare woorden bij en zal er daardoor -als het moment daar is- niet voor terugdeinzen het woord plombière te gebruiken. Woorden als immer en ginder: ook geen enkel probleem.
Maar de definitie van ‘biometrie’ had ik even niet paraat. Het bleek te gaan om het laten afnemen van een vingerafdruk en een irisscan. Dat wat op JFK in New York gewoon ter plekke gebeurt na de landing. Zeg dat dan. Ik kon online een afspraak boeken bij ‘BLS’ , het ‘Indian Visa and Passport Application Center (aha, vandaar de afkorting). Alleen: alle afspraakopties waren de komende maanden al uitverkocht – in alle steden waar ‘BLS’ was gevestigd. Wat nog wel kon: op de bonnefooi naar Den Haag en daar dan wachten tot je aan de beurt was. Hm. vooruit.
‘Maar u moet dan wel eerst al uw papieren gereed hebben’, zei de dame van het visumbureau. Heel slim had het bureau een ‘pre check’ in de aanbieding, waarmee zij vooraf controleerden of alle 493 documenten die ik mee moest nemen wel voldeden ,’waardoor de kans op afwijzing door BLS minimaal is’. Minimáál? ‘Ja mevrouw, zij bepalen, dus we kunnen helaas niet garanderen niet dat u het visum ook echt krijgt.’
Boeddhist
Ik begon aan de checklist van paperassen die ik moest langs brengen bij het check-mijn-visumbureau. Bij het lezen reageerde mijn lichaam net zo gespannen als wanneer ik iets moet doen voor de Belastingdienst. Elke-misstap-kan-fataal-zijn, bonkte mijn hart. En ertoe leiden dat ik de rest van mijn leven in een Kafkaësk proces ronddobber, van kastjes naar muren wordt gestuurd en op een dag hoor dat ik zes miljoen euro moet betalen: ‘U heeft tenslotte zélf op pagina 86 een kruisje gezet, dat had een rondje moeten zijn, dat weet iedereen, mevrouw.’
Ik verzamelde bankafschriften, e-ticket, formulier A, B, C, kreeg nog heftigere hartkloppingen toen ik mijn ‘geloofsovertuiging’ moest invullen (atheïst? Te stellig. Christen? Nee, never. Boeddhist? Slijmbal. En trouwens, dat is geen geloof. Dan maar ‘N.V.T.’), copy-paste m’n verblijfadres van de yoga-teacher-training-website in Goa en stokte bij de opdracht ‘vierkante pasfoto’s’.
Ik belde weer, voor 1 euro per gesprek, naar het check-mijn-visum-bureau. ‘Kan ik ik van mijn huidige pasfoto’s niet gewoon een rand afknippen?’ ‘Nee mevrouw, dan kloppen de verhoudingen niet meer.’
Yoga resort
Gelukkig wist de fotojongen op de hoek precies wat er nodig was en kreeg ik voor 15 euro 4 exact vierkant aangesneden pasfoto’s mee. ‘Je wenkbrauwen zijn niet symmetrisch, wist je dat?’ zei de blonde fotoknaap nog net voor het afdrukken. ‘Maar ik denk niet dat ze daar moeilijk over gaan doen hoor.’
Die nacht sliep ik onrustig. De visumaanvraag lag als een bedorven currymaaltijd in mijn maag. Ik droomde hoe ik op het vliegveld van Goa in de boeien werd geslagen omdat ik het gewaagd had om met asymmetrische wenkbrauwen het land te betreden. Nooit zou ik mijn yoga resort met de wuivende palmbomen bereiken. Nooit zou ik rust vinden.
